Als eenvoudig plattelandsmeisje groeide ik op binnen een strak levensbeschouwelijk kader. Op vrij jonge leeftijd vroeg ik me af, ‘wie ben ik?’, ‘wat is mijn doel?’, ‘is dit het of is er meer…’ Echter kwam er maar geen antwoord. Ik kon mezelf niet tot expressie brengen en emoties werden als zwak bestempeld. Als gevolg verdrong ik deze en voelde ik onbegrip. Mijn beperkende overtuigingen groeiden en mijn eigenwaarde daalde. Ik creëerde een angst om mezelf te zijn.

Later kwam ik erachter dat deze overdrijving naar het rationele een beschermingsreactie was, om te kunnen functioneren in deze prestatiegerichte maatschappij. 

Onwetend maakte ik keuzes die niet bij mij pasten. Obstakels en traumatische gebeurtenissen kwamen op mijn pad. Zelfs toen ik betrokken raakte in een verkeersongeval was de lichamelijke stop nog geen halt. Doorgaan, niet blijven stilstaan was mijn motto…

Het onverwachte verlies van mijn vader wou ik niet verwerken. Ik vluchtte in mijn jobs om maar bezig te blijven. Ik richtte mij op een onrealistische liefdesrelatie waar ik eventjes geluk ervaarde. Nare beelden en gedachten kwamen zich opdringen en mijn slaap was verstoord. Mijn lichaam schreeuwde om aandacht. Ik verkrampte en ik raakte uitgeput. Volledig opgebrand, werd ik verplicht om rust te nemen!